از بس گـنـاهِ روز، مـرا خـار می‌کـند            شب دورم از نگـاهِ تو ای یـار می‌کند

چـشـمِ بـخــواب رفــتـه و آلــودهٔ مـرا            کِی در سحر، صدای تو بیدار می‌کند

بـا بـی‌خـیالی از گـنهـم رَد شَوم، ولی            خـود را سـرِ نــمـاز پـدیـدار مـی‌کـنـد

گـاهی من از نـمـاز که لـذت نمی‌برم            پیـداست دل سیـه شده، بد کار می‌کند

وای از نگاه‌های حرام و خطای چشم            بر من چـقدر لطف، که سـتار می‌کند

حـتـی گهـی نگـاهِ حـلالـم شـود حـرام            گـاهی حـلال، چـشم مـرا تـار می‌کند

بایـد فـقـط به لطف حسیـنی پـناه بُـرد            مـا را خـدا قـبـول بـه دلـدار مـی‌کـنـد

یک روضهٔ حسین، خطاپوشِ عالمست            این روضه کـارِ تـوبهٔ بـسیـار می‌کند

ما را به کـربـلا بـرسانـیـد نـیـمه شب            مادر رسیـد و گـریه ز اسـرار می‌کند

پـائـیـنِ پــای مـرقـد اربـابِ  بـی‌کـفـن            دل را تـمـام عـمـر گـرفـتـار می‌کـنـد